Paris Fashion Week

Parijs

Iedereen heeft het erover dat Parijs de stad der liefde is, ik werd verliefd op Parijs.

Door alle gekke fotoshoots en evenementen die ik in het verleden gedaan heb, kreeg ik de uitnodiging om tijdens Paris Fashion Week te fotograferen.

Nu moet je weten dat er verschillende Fashion Weeks zijn, dat wist ik in het begin ook niet. Je hebt Paris Fashion Week Pret á Porter, daar kunnen mensen een kaartje voor kopen voor een show en die bezoeken, maar je hebt ook de Fashion Week Haute Couture, dat zijn de modeshows waar je alleen binnen komt op uitnodiging (ook als fotograaf). 

Haute couture is een titel die een merk/brand moet verdienen, die krijg je ook niet zomaar, dat is een heuse titel (wist ik toen ook nog niet). Je zult snappen dat dit de gewilde plekken zijn en ik was uitgenodigd!

DAAR STA JE DAN

Daar sta je dan in één keer in het epicentrum van de fashion industrie. Ik kwam aan in Parijs en moest direct door naar het hotel Crillon aan het Place de la Concorde en geloof het of niet, wie komt daar naar buiten lopen, Paris Hilton, bizar. Maar goed, er werd op mij gewacht tijdens een off schedule fashion show in één van de duurste hotels van Parijs. Ik was wat te laat (fashionably late heet dat toch ;-)), dus aanschouwde het vanaf de zijkant wat ik niet erg vond, zo kon ik mooi de atmosfeer proeven en kijken hoe het er aan toe ging, de dag erna zou het voor mij pas beginnen.

Dag 1

Vroeg opstaan en naar de plaats van bestemming, ik had al vernomen van een bevriende fotograaf dat het verstandig was om minimaal 2 uur van te voren aanwezig te zijn bij de show, dus zo geschiedde.

Mooi op tijd kwam ik in het hotel La Maison des Centraliens aan, kreeg mijn accreditatie en het grote wachten begon. De eerste show was van een aanstormend talent uit Australië, ze heeft aboriginal bloed en maakt alle jurken met de hand, heeft haar eigen stijl en werd gesponsord door het bureau die de show organiseerde. Zo zie je maar waar charity goed voor is, jonge talenten worden geholpen om hun droom achterna te jagen, zo mooi! 

Een half uur voor aanvang komen de eerste genodigden binnen, kunstenaars, bf’ers (bekende fransen) art lovers, inkopers, influencers er zit echt van alles tussen en ze waren allemaal druk bezig met selfies maken en allemaal prachtig aangekleed.

De fotografen, die stellen hun camera’s in, witbalans moet kloppen, sluitertijd moet kloppen diafragma moet kloppen, heb ik een mooi plekje, ja. En zo niet, dan maak je er maar het beste van, grappig detail is dat ook in het fotografen-gedeelte een hiërarchie geldt, de beste plekken zijn voor de fotografen die als laatste komen (lees New York times en Voque).

Wat leuk was om te merken, was dat de spanning bij de fotografen langzaam maar merkbaar begon te stijgen, je moet 20 minuten lang presteren, aanstaan en focus houden en dan knallen.

Met ±20 fotografen sta je op ongeveer 3 vierkante meter, hutje mutje, schouder aan schouder en zodra de show begonnen is en de eerste creaties aan je voorbij gekomen zijn, komt er een voelbare rust over de batterij van fotografen en merk je dat het gonst, iedereen gaat als één blok tegelijk heen en weer, je hoort het geklik van de sluiters en er valt een sporadische “merde”. 

Dan loopt er ineens een persoon door ons beeld heen, “my god” die Franse fotografen kunnen vloeken joh, maar ze hadden gelijk, wij worden geacht ons werk goed te doen, en dan kan het niet zo zijn dat er iemand doorheen loopt. Gelukkig kan er ondertussen ook gelachen worden tijdens die 20 minuten, je bouwt echt een band op met elkaar, je bent geen concurrent maar collega, want jij zit er niet omdat je vliegen kan vangen, nee jij bent uitgenodigd op naam. Zo had ik het toen nog niet bekeken.

TERRASJE

Er waren die dag vier shows en na mijn allereerste echte show had ik best wel trek gekregen. Ik was een beetje moe en moest mijzelf weer opladen, dus ik toog met mijn apparatuur naar een verderop gelegen bistro, zo een met van die (te) kleine tafeltjes. Er was nog één tafeltje vrij op het terrasje en ik plofte daar neer, pakte mijn laptop en las mijn geheugenkaartje uit. Ondertussen bestelde ik een salade met een glas wijn, later bleek dit een van de de meest lekkere salade te zijn die ik ooit had gegeten. Het was warm weer, ik zat op een terras in Parijs, aan de overkant zag ik een model lopen (je ziet het aan de benen en loop) naar (ik denk) een casting en ik was mode aan het fotograferen, kon het leven nog mooier zijn dan op dat moment?

DOM PERIGNON CHAMPAGNE AFTER PARTY

’s Avonds na de laatste show van BaroQco

hadden we een Dom Perignon champagne afterparty. Het was zo ongelofelijk gezellig dat we contact kregen met de designer uit Australie. Wij zaten te chit chatten en ik kreeg het idee om een fotoshoot te doen in de buurt van de Eiffeltoren (alsof ik de weg kende daar hahaha not). Anyway, ik had mijn Hensel portable studio licht niet voor niets meegenomen, we hadden een jurk, we hadden sierraden (BaroQco), we hadden make-up (Dave Sewtahal), we hadden een hairstylist (Sanjay Ramcharan) we hadden twee modellen en ik was nog één dag in Parijs, dus waarom niet. Altijd al een keer willen doen, en zo geschiedde, de ene keer sta je te fotograferen in een batterij van fotografen en leg je het moment vast, de andere keer neem je de regie in eigen handen en creëer je je eigen foto, wat heb ik toch een heerlijk beroep.